Καθημερινότητα που κρύβει εντός της Ιστορία. Οδοιπορικά μοναχικά που συναντούν ενίοτε συγκεντρωμένα πλήθη και απ’ τα οποία προκύπτει ένα ημερολόγιο συναισθημάτων και πράξεων. Απ’ τον εξώστη, στο «υπερώο», η φωνή του Γιάννη Ρίτσου ηχεί ακόμη. Μας καλεί να κατέβουμε στη σκηνή. Μας πληροφορεί ότι ήρθε η σειρά μας. «Να παίξουμε εαυτόν», έστω και αν η παράσταση φαίνεται να έχει ρίξει αυλαία, με τους εργάτες της σκηνής να μεταφέρουν στο υπόγειο ένα μεγάλο γυάλινο φεγγάρι. Πολύτιμο και εύθραυστο. Επίπλαστο κι ανθρώπινο…
Του Γιάννη Ε. Στάμου, στην Ελευθεροτυπία
Ψυχικά σημάδια στα φύλλα ενός ημερολογίου
