Από τη δημιουργική πνοή του Γιάννη Ρίτσου απέρρευσε ένα τεράστιο σε ποσότητα έργο, το οποίο διαθέτει και πολλά σημεία υψηλής ποιότητας. Για να ωριμάσουν βαθμιαία οι φιλολογικές συνθήκες, ώστε να προκύψουν συνθετικές και συνολικές αντιμετωπίσεις του έργου του Ρίτσου, χρειάζεται να προηγηθούν μερικότερες προσεγγίσεις, σαν αυτές που επιχειρεί ο Δημήτρης Κόκορης: Η πορεία του ποιητή προς τη νεοτερική έκφραση, η δημιουργική του σχέση με τη δημοτική παράδοση στον “Επιτάφιο” και στα “Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας”, η αξιοποίηση αρχαίων μύθων στην ποίησή του, ορισμένα ποιήματα ποιητικής, η σχέση της ποίησης του Ρίτσου με την ποίηση του Καβάφη, του Σεφέρη και του Αναγνωστάκη και άλλα ενδιαφέροντα θέματα αναπτύσσονται στις σελίδες του βιβλίου. Αξιοσημείωτο είναι ότι εξετάζονται και τα “Μελετήματα” του Ρίτσου, για να σκιαγραφηθούν οι κριτικές σκέψεις του τόσο για το έργο άλλων λογοτεχνών όσο και για βασικές πτυχές του ποιητικού φαινομένου.
Εκδόσεις Σοκόλη – Κουλεδάκη, 2003
