Η σονάτα του σεληνόφωτος, το δημιούργημα του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου, είναι
ένα από τα σπουδαιότερα έργα που έχω διαβάσει ποτέ. Ένας ύμνος για τη δίψα της ζωής,
του έρωτα, της νεότητας. Θα ήθελα να γράψω ένα κείμενό μου για όλα αυτά που
αισθάνθηκα αποκλειστικά και μόνο εγώ, διαβάζοντας αυτό το σπουδαίο έργο.
Για εμένα αυτό το έργο συμβόλισε την επιθυμία του κάθε ανθρώπου να αισθάνεται
πάντοτε νέος και ερωτευμένος; συμβόλισε την ακόρεστη δίψα που έχει η ψυχή μας για
αγάπη και για ελπίδα. Όπως εκείνη η μεγάλη γυναίκα, η ντυμένη στα μαύρα, η οποία ζητάει
από έναν νέο να έρθει μαζί του και να περπατήσουν ο ένας δίπλα στον άλλον.
Αυτή η υπενθύμιση πως όλοι μας ερχόμαστε υπαρξιακά μόνοι, πορευόμαστε μόνοι και στο
τέλος πεθαίνουμε μόνοι, αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε μόνοι ως άνθρωποι, ήταν το
μήνυμα που θεωρώ πως με άγγιξε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Αυτή η
βαθιά ανάλυση στην ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής για γειτνίαση και τρυφερότητα με τους
άλλους. Αυτή η διακαής ανάγκη μας να μένουμε και να αισθανόμαστε νέοι, ανεξαρτήτως
της σωματικής ηλικίας στην οποία βρισκόμαστε. Αυτή η πεποίθηση πως με τη θέλησή μας
μπορούμε να ξεγελάσουμε το χρόνο, τους άλλους και να γίνουμε αυτό που πραγματικά
θέλουμε εμείς.
Ο μεγάλος μας δημιουργός, μας άφησε μοναδικά έργα τα οποία θα αγγίζουν κάθε άνθρωπο
με μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο.
